De halve marathon van Amsterdam
Dankzij het gewonnen startbewijs kon ik vrijdag het startnummer ophalen in de sporthallen zuid in Amsterdam. Dus samen met Angela naar Amsterdam, het startnummer opgehaald en de standjes in de expo bezocht. Al die hardloopspullen maken je hebberig maar we hebben ons ingehouden. We hebben wel een aantal folders van buitenlandse (voorjaars)marathons meegenomen maar omdat ik me al heb ingeschreven voor Rotterdam is dat misschien iets voor 2016. Vervolgens met de bus naar Stedelijk Museum en daarna een lekkere lunch gepakt.
Op zondag samen met Jan en Marieke (met camera) vanaf station Schothorst naar Amsterdam vertrokken. De NS had bedacht om werkzaamheden te plannen tussen Amersfoort en Amsterdam dus we moesten helaas via Utrecht. Om 11 uur stapten we uit op Amsterdam-zuid en wandelden in de zon naar het Olympisch Stadion waar we precies op tijd waren om de winnaar van de marathon binnen te zien komen en enkele Altis Masters kampioen in hun leeftijdsklassen zagen worden.
Vervolgens omgekleed, de tassen aan de dames gegeven en naar de start op de Stadionweg gewandeld. Het was inmiddels aardig afgekoeld, en de zon was vervangen door een beetje regen. Jan ging het blauwe startvak in en dankzij Runnersworld mocht ik in het witte startvak, het 2e startvak van de halve marathon. Voor me zag ik niets anders dan hardlopers, achter me stonden er nog meer. Er stonden bijna 15.000 hardlopers om me heen.
Om 13:20 klonk het startschot voor het eerste startvak en daarna mocht het witte startvak naar de startstreep. Om 13:26 weer een startschot en langzaam kwam ook wit op gang.
Zoals verwacht stonden er in het witte business vak ook langzame lopers. Doordat ik redelijk vooraan stond had ik daar niet zo heel veel last van maar het was wel oppassen met de tramrails. Gelijk een lekker tempo opgepakt van net boven de 12km/u en al snel was ik de Utrechtsebrug over en op het saaiste stuk van de loop: industriepark Overamstel. Al na 5 km liepen de eerste wandelaars in het midden van de weg en werd er hier en daar geschreeuwd dat de langzame deelnemers naar rechts moesten. Bij de verzorgingsposten ben ik blijven hardlopen maar het drinken uit een bekertje gaat dan niet echt lekker. De 9e km bij station Amstel ging even iets langzamer doordat ik bij een verzorgingspost een gelletje aannam en na enig worstelen open kreeg en naar binnen slobberde. Maar daarna kon ik het tempo weer goed oppakken.
De laatste deelnemers aan de marathon, die zo'n 4 uur eerder waren vertrokken was ik inmiddels al gepasseerd. De kilometers 13 en 14 gingen ook net iets te langzaam naar mijn zin maar de finish kwam steeds dichter bij. Op de Mauritskade de tunnel in en vervolgens de stevige klim over de Torontobrug die er stevig inhakte. Inmiddels ging het niet meer vanzelf en ik weet dat ik het Rijksmuseum ben gepasseerd maar heb het niet eens gezien. Dan het Vondelpark in op 18 km. Nooit geweten dat het Vondelpark zo lang was, ik deed er langer over dan ik verwacht had terwijl ik nog steeds 12 km/u liep.
Dan tussen rijen supporters de Amstelveensweg af. In de verte zag ik de bocht naar rechts naar het stadion. Maar eenmaal in de bocht bleek dat er nog een linker en een rechterbocht waren. Uiteindelijk toch de poort door het stadion in. Het publiek veerde op en een orkaan van geluid steeg op uit de volle tribunes (sommige dromen komen helaas niet uit). Ik zette nog aan voor een laatste eindsprint en op de video zag die er best snel uit. Mijn garmin gaf 1:45:12 aan, wel een PR maar weer niet onder de 1:45. De werkelijke netto tijd was 1:45:10 dus ik heb ergens 11 seconden laten liggen. Achteraf bleek dat in km 13 en 14 te zijn geweest.
Ik zag Angela en Marieke op de tribune zitten en nadat ik de medaille had gekregen, de warmtedeken (nou ja, plastic zeiltje) kreeg en wat gerekt had ben ik naar de tribune gegaan om samen met de dames Jan binnen te zien komen. Ook hij weer een PR.
Dan omkleden, 2 biertjes en een broodje beenham en nakletsen. Het koelde inmiddels verder af en regende af en toe waardoor we maar weer naar het station gewandeld zijn om in volle treinen met hardlopers naar Amersfoort te gaan.
Op zondag samen met Jan en Marieke (met camera) vanaf station Schothorst naar Amsterdam vertrokken. De NS had bedacht om werkzaamheden te plannen tussen Amersfoort en Amsterdam dus we moesten helaas via Utrecht. Om 11 uur stapten we uit op Amsterdam-zuid en wandelden in de zon naar het Olympisch Stadion waar we precies op tijd waren om de winnaar van de marathon binnen te zien komen en enkele Altis Masters kampioen in hun leeftijdsklassen zagen worden.Vervolgens omgekleed, de tassen aan de dames gegeven en naar de start op de Stadionweg gewandeld. Het was inmiddels aardig afgekoeld, en de zon was vervangen door een beetje regen. Jan ging het blauwe startvak in en dankzij Runnersworld mocht ik in het witte startvak, het 2e startvak van de halve marathon. Voor me zag ik niets anders dan hardlopers, achter me stonden er nog meer. Er stonden bijna 15.000 hardlopers om me heen.
Om 13:20 klonk het startschot voor het eerste startvak en daarna mocht het witte startvak naar de startstreep. Om 13:26 weer een startschot en langzaam kwam ook wit op gang.
Zoals verwacht stonden er in het witte business vak ook langzame lopers. Doordat ik redelijk vooraan stond had ik daar niet zo heel veel last van maar het was wel oppassen met de tramrails. Gelijk een lekker tempo opgepakt van net boven de 12km/u en al snel was ik de Utrechtsebrug over en op het saaiste stuk van de loop: industriepark Overamstel. Al na 5 km liepen de eerste wandelaars in het midden van de weg en werd er hier en daar geschreeuwd dat de langzame deelnemers naar rechts moesten. Bij de verzorgingsposten ben ik blijven hardlopen maar het drinken uit een bekertje gaat dan niet echt lekker. De 9e km bij station Amstel ging even iets langzamer doordat ik bij een verzorgingspost een gelletje aannam en na enig worstelen open kreeg en naar binnen slobberde. Maar daarna kon ik het tempo weer goed oppakken.De laatste deelnemers aan de marathon, die zo'n 4 uur eerder waren vertrokken was ik inmiddels al gepasseerd. De kilometers 13 en 14 gingen ook net iets te langzaam naar mijn zin maar de finish kwam steeds dichter bij. Op de Mauritskade de tunnel in en vervolgens de stevige klim over de Torontobrug die er stevig inhakte. Inmiddels ging het niet meer vanzelf en ik weet dat ik het Rijksmuseum ben gepasseerd maar heb het niet eens gezien. Dan het Vondelpark in op 18 km. Nooit geweten dat het Vondelpark zo lang was, ik deed er langer over dan ik verwacht had terwijl ik nog steeds 12 km/u liep.
Dan tussen rijen supporters de Amstelveensweg af. In de verte zag ik de bocht naar rechts naar het stadion. Maar eenmaal in de bocht bleek dat er nog een linker en een rechterbocht waren. Uiteindelijk toch de poort door het stadion in. Het publiek veerde op en een orkaan van geluid steeg op uit de volle tribunes (sommige dromen komen helaas niet uit). Ik zette nog aan voor een laatste eindsprint en op de video zag die er best snel uit. Mijn garmin gaf 1:45:12 aan, wel een PR maar weer niet onder de 1:45. De werkelijke netto tijd was 1:45:10 dus ik heb ergens 11 seconden laten liggen. Achteraf bleek dat in km 13 en 14 te zijn geweest.Ik zag Angela en Marieke op de tribune zitten en nadat ik de medaille had gekregen, de warmtedeken (nou ja, plastic zeiltje) kreeg en wat gerekt had ben ik naar de tribune gegaan om samen met de dames Jan binnen te zien komen. Ook hij weer een PR.Dan omkleden, 2 biertjes en een broodje beenham en nakletsen. Het koelde inmiddels verder af en regende af en toe waardoor we maar weer naar het station gewandeld zijn om in volle treinen met hardlopers naar Amersfoort te gaan.
Reacties
Een reactie posten